Ja, heden, den eerste Augustus. Voor de verandering eens geen Engels. Heb al een dag of vier, vijf niet gesproken en ik moet zeggen dat het een enorme waardering kweekt voor taal, cultuur en natuur. Volstrekt impulsief bracht ik vandaag een bezoek aan de Openbare Bibliotheek van San Francisco. Verwondert, glunderend als een klein kind was ik toen ik de Nederlandse letterbij aanschouwde, gesitueerd in de International afdeling. 'Dutch', neen, dat is geen Duits. Ik vraag me wel eens af of iedereen uit mijn land die sterke afkeer heeft tegen met Duitsland verward te worden. Het zal vast die tweede wereldoorlog geweest zijn.
Mijn ogen speuren langs de vaderlandse geschriften. Een voor een bekijk ik rustig, uitgebreid de autheur en titel, glimlachen om elke letter die mij terug brengt naar mijn moerstaal. Zie je, ironisch genoeg, in mijn eigen land doe ik altijd sterk mijn best om alles wat in het Nederlands geschreven is te vermijden. Hooguit kijk ik of er wat van Kees van kooten tussen staat dat ik nog niet gelezen heb. Maar hier, in den kolonien, zoals mijner kameraad Wouter het triomfantelijk betiteld, hier licht ik op bij het aanzicht van de planken in mijn moerstaal geschreven, vaderlandse letterbrei. Vijf hele planken wel te verstaan, en ik voel me de koning te rijk.
Met een grote glimlach pak ik een boek over de gouden eeuw van de plank en begin te lezen. De autheur vindt het kennelijk belangrijk om ook voorhistorie te geven. Logisch, dat plaatst het in perspectief, nietwaar? Oorlog, vete's, ruzies en nog eens oorlog. Tenminste, dat is waar onze vriend de schrijver de eerste helft van z'n boek aan wil spenderen. Dan realiseer ik me des te meer dat oorlog een constante is, Israel, Irak, Hesbalal, Afganistan, Amerika, een pot nat. Kinderen in een zandbak, vechten om hun stukje zand om hun kasteel neer te planten. Alleen hebben ze nu luxere speeltjes om mee te vechten. Bah, politiek. Blij dat ik geen radio heb.
Ik leg het boek terug en hervat het speuren en warempel, stuit op een uitgebreid boek over de vroege twintigste, late negentiende eeuw. Van politiek tot kunst. Kijk, dat is al beter. Na even bladeren besluit ik het mee te nemen. Ik pak nog wat geschiedenis boeken van de plank en stop ze in mijn rugtas
Plotseling stoppen mijn ogen met wandelen, en ze fonkelen als die van een klein kind. We lezen, tot onzer verbazing, Kees van kooten. Ik krijg spontaan tranen in mijn ogen. Ik pak het boek van de plank, koester het eventjes in en uit verbazing, en stop het in mijn rugtas. Triomfantelijk keer ik huiswaards.
"Ah, de schaar, nooit weg, want hij is altijd zoek."
